เคยมีคนเคยบอกว่า...
"ชีวิต" คือ "การเดินทาง" ที่ต้องเรียนรู้อย่างไม่มีที่สิ้นสุด
แต่ละวัน.. เราก้าวไปบนเส้นทาง ที่เราเลือกที่จะเดิน
..เลือกที่จะเป็น โดยที่ไม่มีใครรู้ว่า
ทางข้างหน้า.. จะเป็นยังไง
...
คงไม่มีใครอยากให้มัน "ผิดพลาด"
อยากให้หนทางของเรานั้น สวยงามไปในแบบที่เราคิด
...
บางวัน.. เราก้าวเดินอย่างรวดเร็ว
เร็วจนแทบจะวิ่ง.. ด้วยความเชื่อมั่น
...
บางวัน.. ใจดวงเดิมของเรา มันก็กลับฝ่อ
เราแทบจะหยุดนิ่ง.. หมดแรง ไม่เข้าใจกับหลายสิ่ง
.. ที่ไม่ได้คาดคิดเอาไว้
...
บางวัน.. เราจึงขอเดินให้ช้าลงสักนิด
เพื่อจะได้มีเวลาคิดทบทวน หรือชื่นชมทิวทัศน์ข้างทางบ้าง
...
จนบางที.. ก็มารู้ตัวว่า เราอาจเดินมาผิดทางด้วยซ้ำ
หรือสงสัยว่า.. ตัวเองกำลังหลงทางอยู่หรือเปล่า
...
แต่นั่นไม่ได้หมายความว่า เราจะไม่เจอกับทางออก
เพราะอย่างน้อย.. เราก็ได้ลองไป ในที่ที่ไม่เคยไป
หรือเราอาจจะกำลังไป ในที่ที่ไกลกว่าเดิมก็ได้
...
หากชีวิต คือ การเดินทางจริงๆ
เมื่อมี "เริ่มต้น" ก็ต้องมี "จุดหมายปลายทาง"
และมีทางออกให้กับทุกเส้นทางเสมอ
.. ให้เวลา กับ หนทาง แล้วมันจะพาไปเจอเรื่องใหม่ๆ
...
แม้บางครั้ง..
หนทางจะพาเราย้อนกลับมา เจอเรื่องเดิมๆ อย่างหนีไม่พ้น
เราอาจต้องหัวเราะและร้องไห้ ไปอีกสักกี่ครั้ง ก็ไม่เป็นไรหรอก
...
เพราะทุกขณะที่ผ่านไป เรากำลังได้บทเรียนเพิ่มขึ้นมา
และจงทำความรู้จัก.. กับความรู้สึกของตัวเองให้มากขึ้น
ให้ตัวเองได้ลองทำ แล้วทุกอย่างจะผ่านไปได้ด้วยดี
.
